Dialog z nastolatkiem przypomina pracę sapera (nie mam na myśli skutków oczywiście), saper musi być pewien gdzie postawić stopę, a raczej gdzie jej nie stawiać. Wracając na "bezpieczne" pole dialogu można wskazać miejsca, gdzie nogi postawić nie można. Niektóre "miny" wydają się znane, a to z pracy, a to sami chcemy, aby z nami tak rozmawiał nasz partner, czy szef. Oczywiście niezbędna jest chwila refleksji nad sytuacją w jakiej jesteśmy i czas dla dzieci. Z czasem jest jednak problem w dzisiejszym świecie, pędzącym na oślep w nieznanym nam kierunku. Jeśli jednak nie wygospodarujemy go teraz, to będziemy musieli znaleźć go znacznie więcej, aby uczestniczyć w konsekwencjach spowodowanych jego brakiem dziś.