Terapia rodzinna stanowi pomoc w różnych problemach dotyczących dzieci, a w gruncie rzeczy pomaga całej rodzinie. Tę propozycję należy odróżnić od terapii małżeńskiej, którą również w Łomży stosujemy. Czasem wydaje się, że między małżonkami nie ma istotnych zakłóceń, natomiast różnego rodzaju problemy psychiczne lub zaburzenia zachowania wykazuje dziecko. Psychoterapeuci są jednak zgodni, że terapia dziecka jest bezcelowa bez włączenia całej rodziny w strategię zmiany trudnej sytuacji. Nie tylko terapeuta ale i rodzice muszą pomóc swojemu dziecku.

Problemy dzieci nie są winą rodziców

Rodzice nierzadko przeżywają wiele kłopotów związanych ze swoimi dziećmi. Co często rodzi niemało frustracji, lęku o zdrowie, poczucia bezradności, smutku i przygnębienia, a czasem także złości. To zrozumiałe. Warto wiedzieć, że każdy z nas ma skłonność do zapadania na różne dolegliwości, w tym także psychiczne. Bo tak jak niektórzy mają skłonność do określonych chorób fizycznych, podobnie ktoś inny może łatwiej zapadać na dolegliwości psychiczne. Tak, jak niektórzy z łatwością tyją, tak inni zapadają na depresję, ponieważ wytwarzają mało serotoniny, albo melatoniny. Zarówno fizyczne, jak i psychiczne problemy będą się wiązać z organicznym podłożem. I tak też jest z dziećmi. Niektóre z nich nazwiemy wrażliwymi, inne trudnymi- i to będzie prawda.

Terapia rodzinna w Pracowni Dialogu w Łomży

Mimo to psychoterapia, którą proponuję także w takich wypadkach, może diametralnie odmienić sytuację. Zapraszamy wówczas na terapię całą rodzinę. Albowiem zaburzenia depresyjne, odżywiania, zachowania, funkcjonowania społecznego, samouszkodzenia, uzależnienia i wiele innych problemów, z którymi borykają się dzieci, mogą być wypadkową trudności rodziny. Cierpią wszyscy domownicy, ale to właśnie dziecko ? ponieważ jest najbardziej wrażliwe - staje się nosicielem objawów, mimo że niekoniecznie rodzice je spowodowali. Nawet dobry specjalista zaburzeń dziecięcych niewiele może pomóc. Trzeba leczyć całą rodzinę. Warto to zrobić, choćby ze względu na dziecko.

Terapia rodzinna jest także dla rodziców

Kiedy choruje rodzina, a widać to tylko po jednej, najsłabszej osobie, obecność na terapii tylko tej ostatniej niewiele może pomóc. Niezależnie od tego czy jest to przedszkolak, dziecko w wieku szkolnym, czy też młodzież, a nawet osoba dorosła, która nadal mieszka z rodzicami. W rzeczywistości obecność tej ostatniej może być najmniej ważna. To przede wszystkim rodzice lub opiekunowie (np. w sytuacji rozwodu), powinni skorzystać z terapii rodzinnej, ponieważ to oni są głównymi architektami rodziny. I jeśli trzeba taki dom przebudować, nie może ich zabraknąć.

Trudny wiek dla nastolatka... i jego rodziców

Szczególnie w okresie młodzieńczego buntu wielu rodziców martwi się wybrykami swoich latorośli, o czym pisaliśmy w odrębnych artykułach. Rodzice chcą zaprowadzić nastolatka do psychologa, aby ten go uspokoił (najczęściej). To bardzo trudny moment w życiu rodziny. I jeśli rodzic rzeczywiście pragnie dobra dla swojego dziecka, sam nie powinien unikać udziału w terapii. Już samo to bardzo dobrze wpłynie na młodego człowieka, z którego zdejmie się odium "nienormalnego", "wariata", "czubka", którego trzeba zmienić. Terapia rodzinna odnosi się zarówno do osób, które mają objawy, jak i tych, którzy z nim żyją na co dzień. To oczywiście coś więcej niż zaprowadzenie do specjalisty, ale za to ma większą szansę skuteczności. Niestety, nie mniejszy opór sprawia sam nastolatek, który wcale nie ma ochoty na takie kłopotliwe wizyty. Nie trzeba się tym zrażać. Zatroskany rodzic (a najlepiej oboje) sam może skorzystać z psychoterapii, by w ten sposób- jakby od swojej strony- poprawić relacje ze zbuntowanym dzieckiem. To jest możliwe.

Problemy wychowawcze

Psychoterapia rodzinna nie pomoże w zaburzeniach rozwoju psychicznego, a więc zaburzeniach mowy i języka, umiejętności szkolnych (dysleksja, dysortografia, dysgrafia, dyskalkulia i inne), funkcji motorycznych oraz takich chorobach jak autyzm, zespół Retta, Aspergera itp. W takich przypadkach konieczna jest specjalistyczna pomoc. Wymienione poniżej trudności wychowawcze nie zostały podzielone na dziecięce i młodzieżowe, bo o ile faktycznie część z nich dotyczy jednej, a część drugiej grupy, to jednak większość może wystąpić w różnym wieku rozwojowym.

Zaburzenia zachowania:

• Zespół nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD itp)
• Samouszkodzenia
• Próby samobójcze
• Kłótliwość
• Lekceważenie rodziców
• Prowokowanie gniewu
• Kłamstwa
• Starcia fizyczna
• Używanie broni
• Okrucieństwo
• Niszczenie przedmiotów
• Kradzieże
• Wagary
• Ucieczki z domu
• Napady
• Nadużywanie komputera
• Palenie
• Narkotyki
• Alkohol
• Molestowanie seksualne
• Terroryzowanie
• Włamania

Zaburzenia emocjonalne:

• Myśli samobójcze
• Drażliwość
• Wybuchy złości
• Rozżalenie
• Depresja
• Lęk rzed separacją
• Fobie
• Lęk społeczny (fobia szkolna)
• Negatywizm wobec rodzeństwa
• Lęk uogólniony

Zaburzenia funkcjonowania

• Mutyzm
• Zaburzenia przywiązania
• Tiki
• Zespół Tourette?a
• Moczenie
• Zanieczyszanie kałem
• Zaburzenia odżywiania
• Pica
• Stereotypie ruchowe
• Jąkanie
• Mowa bezładna

Tomasz Czyżewski

• « poprz.